En toen ik vanochtend wakker werd
schoot het me te binnen.
Ik weet wat me te doen staat en ik weet dat ik het kan.
Nu wel.
Dit voelt nieuw.
Ik houd ervan als je mijn naam schreeuwt.
Dat geeft me het gevoel dat je me nodig hebt.
Ik houd ervan om je vast te binden aan de metalen spijlen van het bed, het ruwe touw strak om jouw polsen getrokken.
De blauwe plekken die de volgende ochtend zichtbaar zijn.
Ik houd ervan om jouw billen tegen mijn bekken te zien stoten, mijn handen ruw op jouw heupen.
De rode afdrukken die verschijnen, nadat ik mijn vlakke hand hard op jouw kont laat neerkomen.
Ik houd van mijn nagels in jouw huid, jouw vlees.
De striemen die nog een paar dagen op jouw rug blijven staan.
Ik houd van mijn handen om jouw nek.
Je vertrouwt me, geeft je elke keer weer aan mij over. Jouw lot in mijn handen.
Maar vannacht zijn we te ver gegaan. Ben ik te ver gegaan.
Nu lig je naast me op je rug, je polsen nog steeds vastgebonden aan het bed.
Je beweegt niet. Al een tijdje niet meer.
Ik houd van jou, maar ik denk dat het nu te laat is.
Abonneren op:
Posts (Atom)