Je hebt me verpest.

Ik herinner je kritische blik,
je tastbare verdriet en je eenzaamheid.
De stilte en de achterdocht,
je hartstocht en je breekbaarheid.

Je beloofde me,
alles wat ik wilde en meer.
Je gaf me,
enkel leugens en onzekerheid.

Toch mis ik zelfs het wantrouwen,
de illusie is verwoest.

Je beloofde me dat je altijd eerlijk zou zijn
Nu weet ik dat dat een leugen was

Ik denk niet dat ik het kan.

Duizend gedachtes,
alles is veranderd, niks is nog hetzelfde
zonder dat ik het door heb gehad
ben ik mezelf verloren

Ik heb mezelf vergiftigd, ik niet alleen, wij allebei
Ik kan niet meer helder denken, mijn hoofd maakt overuren
Niks klikt, klop of klinkt enigszins nog logisch

Je bevalt me, versiert me, intrigeert me
je verwart me, beangstigt en ontregelt me


Je verschijning, je aanwezigheid, het enige wat er toe doet
Je bent een vreemde voor me
Toch weet ik zeker dat ik je eerder heb gezien, vluchtig misschien

Ik wil je leren kennen
ik wil eerlijk zijn
ik durf niet.

Had ik je maar..

Mijn inzending voor de 120 woorden wedstrijd met het thema 'Tafel'.

TAFEL

Ze zwijgen.
Onuitgesproken gedachtes verplaatsen zich door de ruimte, trekken in het plafond, vagen niet meer weg.
Woorden die te kort schieten, uitdrukkingsloze gezichten. Geen verwachtingen, maar nog zoveel hoop.

Haar ogen zoeken voorzichtig contact, de zijne strak op de houten tafel gericht. Het donkerbruine meubelstuk staat als een muur tussen hen in.

Ze geeft het op, laat haar ogen rusten op het eten wat zij heeft klaargemaakt. Geurloos, smakeloos.

Met haar middelvinger glijdt ze over het hout. Zachtjes duwt ze haar nagel in de lak. Als ze haar vinger naar beneden beweegt, trekt ze een spoortje in het oppervlak. Kleine krulletjes lak vormen zich onder haar nagel. Voorgoed beschadigd.

Ze delen de stilte, het enige wat ze nog verbindt.




Bekijk hier deze en al mijn andere inzendingen op 120w.nl

Uit het puntje van mijn tenen
uit de grond van mijn hart
ik heb het geprobeerd.

Toch zijn het niet de woorden die je zegt,
de stilte die valt, of de afstand.

Ik vraag niet om je medelijden
ik wil alleen erkenning.

Ik ben niet gek,
ik ben alleen
beschadigd.

Mijn inzending voor de 120 woorden wedstrijd met het thema 'lava'.

ERUPTIE

Zoals aardplaten convergeren, zo werden wij naar elkaar toegetrokken. De aantrekkingskracht was groot, maar al snel botsten we. Ik hield geen rekening met jouw gevoelens, walste dwars over je heen. Jij stopte alles diep weg en verschool je achter een glimlach, maar vanbinnen borrelde het. Ik had het kunnen weten, het rammelde aan alle kanten en de spanning hing als een dikke rookwolk om ons heen. Toch heb ik alle signalen genegeerd.

Uiteindelijk was een hevige uitbarsting onvermijdelijk. Met veel kracht ben je losgebroken, spuwde je alle opgekropte woede over mij heen, als lava, zo vernietigend. Ik heb je laten gaan, je laten afkoelen, maar de breuk heeft ons uit elkaar getrokken.

Misschien kom ik je ooit nog eens tegen.


Bekijk hier deze en al mijn andere inzendingen op 120w.nl

Je maakt het me ook niet makkelijk
Gemixte signalen, verwarde emoties.
Ik wil je doorgronden, maar het lukt me niet,
je laat me niet.

Raadselachtige gevoelens, verholen aanwezigheid.
Ik wil je bereiken, maar jij houdt me af.

Herkenning overvalt me
Je voelt als vroeger en dat beangstigd me.

Ik val voor je.

Ik herinner je niet,
nee, ik voel je nog altijd.

Naadloos verweven

Niets meer dan waanzin

Gedreven door hartstocht,
passie, van binnenuit.

Woorden vormen zinnen.
Achteloze gevoelens
worden klakkeloos vertaald.

Blikken worden tastbaar,
verontrustend dichtbij.

In de verte hoor ik enkel,
het ritmische bonzen van mijn hart.

Hoewel je zo dichtbij mij staat,
heb ik je nooit vertrouwd.

Tweevoudig:
door tweeën gevouwen.
De breuk heeft ons doen buigen,
door midden gescheurd.

Nu zijn wij slechts enkel,
eenvoudig uit elkaar.

Bedankt voor je liefde

Ik kan je niet zeggen
                      niks zeggen
Niks dat iets zegt

Maar zwijgen is waanzin