Ik ben nooit echt alleen van jou geweest, ik geloofde niet in monogamie. Hoezeer ik ook van jou hield, er waren altijd anderen.
Andere geïnteresseerden, geïnteresseerd in anderen.
Ik walgde ervan, maar kon je nog altijd recht in de ogen aan blijven kijken.

Zo veel deed het me dus niet.

Ergens moet je het geweten hebben, gevoeld hebben, want ik liet steken vallen, maakte mezelf verdacht.
Misschien geloofde je, net zoals ik, ook wel niet in trouw zijn
en ben je ook wel nooit alleen van mij geweest.

Zonder jou
is zonder mij,
want samen één
is hoe het zou moeten

Ik zou je graag alles over mezelf vertellen,
maar ik ben zo bang dat het je zal afschrikken
als je te horen krijgt hoe ik echt ben.

Je kent me niet, nog lang niet.

Laat mij mijn eigen fouten maken
zo heb ik het altijd al gedaan

Kunstmatig geluk

Ik voel mijn hart flink tekeergaan. Ik ben niet bang, echt niet, alleen ontzettend zenuwachtig.
Ik sta alleen in de donkere ruimte die enkel van blauwe lichten is voorzien. Ik draai mij om en buig mijn gezicht naar de spiegel, leun met mijn handen op de wasbak en kijk naar mijzelf. Door het gekleurde licht zie je elk vlekje, sproetje en pukkeltje op je gezicht. Het ziet er een beetje eng uit.
Achter mij wordt er doorgetrokken en de deur van het slot gehaald. Een klein, stevig meisje stapt de wc uit. Haar gezicht is bedolven onder de sproeten, extra goed te zien in dit licht. Via de spiegel ontmoeten onze blikken elkaar, ik glimlach en maak plaats voor haar bij de wasbak. Ze lacht verlegen terug.
Ik draai me om, stap de het kleine hokje in, trek de deur achter mij dicht en ga op de wc zitten. Mijn broek houd ik aan.
Mijn handen trillen lichtjes als ik de hals van mijn shirt omlaag trek en het kleine plastic zakje uit de ruimte, waar normaal gesproken de vulling zit, van mijn BH haal.
Het ziet er anders uit dan ik verwacht had.

Ik haal nog een paar keer diep adem, in door mijn neus, uit door mijn mond, in de hoop om mijn hartslag wat omlaag te krijgen, maar het lukt niet echt.
Ik hoor stemmen en voetstappen dichterbij komen en er lopen twee meisjes, of misschien zijn het er wel meer, dezelfde ruimte in. Dan besluit ik het gewoon te doen.

Misschien jij wel,

misschien altijd wel.