Mag dat?

Wij zullen voor altijd vreemden zijn

Ik heb nog zoveel vragen
waar ik geen antwoord op wil..

Je hebt me verpest.

Ik herinner je kritische blik,
je tastbare verdriet en je eenzaamheid.
De stilte en de achterdocht,
je hartstocht en je breekbaarheid.

Je beloofde me,
alles wat ik wilde en meer.
Je gaf me,
enkel leugens en onzekerheid.

Toch mis ik zelfs het wantrouwen,
de illusie is verwoest.

Je beloofde me dat je altijd eerlijk zou zijn
Nu weet ik dat dat een leugen was

Ik denk niet dat ik het kan.

Duizend gedachtes,
alles is veranderd, niks is nog hetzelfde
zonder dat ik het door heb gehad
ben ik mezelf verloren

Ik heb mezelf vergiftigd, ik niet alleen, wij allebei
Ik kan niet meer helder denken, mijn hoofd maakt overuren
Niks klikt, klop of klinkt enigszins nog logisch

Je bevalt me, versiert me, intrigeert me
je verwart me, beangstigt en ontregelt me


Je verschijning, je aanwezigheid, het enige wat er toe doet
Je bent een vreemde voor me
Toch weet ik zeker dat ik je eerder heb gezien, vluchtig misschien

Ik wil je leren kennen
ik wil eerlijk zijn
ik durf niet.

Had ik je maar..

Mijn inzending voor de 120 woorden wedstrijd met het thema 'Tafel'.

TAFEL

Ze zwijgen.
Onuitgesproken gedachtes verplaatsen zich door de ruimte, trekken in het plafond, vagen niet meer weg.
Woorden die te kort schieten, uitdrukkingsloze gezichten. Geen verwachtingen, maar nog zoveel hoop.

Haar ogen zoeken voorzichtig contact, de zijne strak op de houten tafel gericht. Het donkerbruine meubelstuk staat als een muur tussen hen in.

Ze geeft het op, laat haar ogen rusten op het eten wat zij heeft klaargemaakt. Geurloos, smakeloos.

Met haar middelvinger glijdt ze over het hout. Zachtjes duwt ze haar nagel in de lak. Als ze haar vinger naar beneden beweegt, trekt ze een spoortje in het oppervlak. Kleine krulletjes lak vormen zich onder haar nagel. Voorgoed beschadigd.

Ze delen de stilte, het enige wat ze nog verbindt.




Bekijk hier deze en al mijn andere inzendingen op 120w.nl