Wash our cares away

Schrijfopdracht

Schrijven op basis van kennis

Ik kijk langs de rand van de ezel, waar mijn doek op staat, naar het model dat enkel in een doorzichtig zwart vestje op een stoel zit. In mijn linkerhand houd ik mijn pallet vast, in mijn andere hand een kwast. Op mijn pallet meng ik de kleuren. Rood, wit en een beetje geel voeg ik eraan toe. Tussen mijn wimpers door bekijk ik de schaduwen die op het lichaam van het model vallen. Hierdoor wordt het contrast tussen licht en donker groter, duidelijker.
Het grote geheel staat al op mijn doek. Nu moet ik het levend proberen te maken.
Met een donkerdere kleur dan de kleur op het doek zet ik de lijnen aan, laat ik ze eruit springen of juist in de diepte verdwijnen. Op mijn pallet voeg ik een beetje bruin toe, om de schaduwen nog beter aan te zetten. Ik knijp mijn ogen samen en bekijk het model, haar lichaam, de vormen.
Ze zit doodstil. Ze is groot en stevig. Dat zijn de meeste modellen, dan is er tenminste een hoop om te schilderen.
IJverig schilder ik verder en vergeet ik om naar het model te kijken. Maar dat is niet erg, ik heb dit vaker gedaan, het zit in mijn hoofd.

Schrijven op basis van gevoel

Ik heb je nog nooit ontmoet, maar toch weet ik hoe je eruit ziet, heb ik in mijn hoofd een beeld van je gevormd.
Ik proef jouw smaak op zijn lippen, op zijn tong wanneer die de mijne raakt. De smaak van bedrog, ontrouw en stiekem genot verspreidt zich in mijn mond elke keer dat hij me kust. Het maakt me misselijk, ziek word ik ervan.
Ik ruik jouw parfum in zijn kleding, jouw geur in zijn haar, op zijn huid. Diezelfde geur vind ik in ons bed, is in de lakens getrokken, word ik mee wakker.
Op zijn lichaam ligt nog jouw aanraking, jouw nagels in zijn huid.
Jouw tederheid en verlangen laten onzichtbare sporen achter. Onzichtbaar, maar voelbaar en zo verdomde pijnlijk.
Toch houd ik mijn ogen gesloten, ontken ik alle signalen.
Ik wil niet toegeven dat ik eraan kapot ga, dat wij eraan kapot gaan, want als ik dat doe raak ik je nog meer kwijt. Ik wil de waarheid niet horen.
Dit keer neem ik genoegen met de leugen.