Wash our cares away

Kunstmatig geluk

Ik voel mijn hart flink tekeergaan. Ik ben niet bang, echt niet, alleen ontzettend zenuwachtig.
Ik sta alleen in de donkere ruimte die enkel van blauwe lichten is voorzien. Ik draai mij om en buig mijn gezicht naar de spiegel, leun met mijn handen op de wasbak en kijk naar mijzelf. Door het gekleurde licht zie je elk vlekje, sproetje en pukkeltje op je gezicht. Het ziet er een beetje eng uit.
Achter mij wordt er doorgetrokken en de deur van het slot gehaald. Een klein, stevig meisje stapt de wc uit. Haar gezicht is bedolven onder de sproeten, extra goed te zien in dit licht. Via de spiegel ontmoeten onze blikken elkaar, ik glimlach en maak plaats voor haar bij de wasbak. Ze lacht verlegen terug.
Ik draai me om, stap de het kleine hokje in, trek de deur achter mij dicht en ga op de wc zitten. Mijn broek houd ik aan.
Mijn handen trillen lichtjes als ik de hals van mijn shirt omlaag trek en het kleine plastic zakje uit de ruimte, waar normaal gesproken de vulling zit, van mijn BH haal.
Het ziet er anders uit dan ik verwacht had.

Ik haal nog een paar keer diep adem, in door mijn neus, uit door mijn mond, in de hoop om mijn hartslag wat omlaag te krijgen, maar het lukt niet echt.
Ik hoor stemmen en voetstappen dichterbij komen en er lopen twee meisjes, of misschien zijn het er wel meer, dezelfde ruimte in. Dan besluit ik het gewoon te doen.